นิทานอีสป หนูกับวีเซิล สอนเรื่องความโลภและตะกละ
นิทานอีสป หนูกับวีเซิลมีเรื่องราวอยู่ว่า หนูเป็นสัตว์ที่มักจะแอบเข้าไปกินของกินตามครัว ตามแหล่งของกินที่มีคนเผลอวางทิ้งไว้ หนูตัวนี้ก็เช่นกันมันพบอาหารโปรดของมันแล้ว มาดูกันว่ามันจะทำอย่างไรต่อไป
หนูตัวหนึ่งกำลังเดินเล่นอยู่ในทุ่งกว้าง พลันมันก็เห็นตะกร้าสานใบหนึ่ง ภายในบรรจุฝักข้าวโพดสีทองอวบอ้วนไว้หลายฝัก เจ้าหนูตาลุกวาวมันรู้สึกตื่นเต้นดีใจ เพราะข้าวโพดนั้นเป็นอาหารโปรดของมัน มันนึกถึงความหวานกรอบอร่อยของข้าวโพดที่อยู่ในตะกร้าจนอดใจไม่ไหว จึงได้เดินไปที่ตะกร้าข้าวโพดนั้น มันพยายามมุดลงไปในซอกสานของตะกร้า มันบีบตัวเองให้เล็กพอที่จะลอดรูนั้นเข้าไปจนได้
เมื่อมันเข้าไปในตะกร้าแล้ว มันก็กัดข้าวโพดฝักแล้วฝักเล่า ฝักนั้นทีฝักนี้ที จนข้าวโพดทุกฝักมีรอยกัดแหว่งของหนูแทะ ไม่นานมันก็กินข้าวโพดอิ่มจนกระทั่งพุงกาง พุงของมันในตอนนี้นั้นใหญ่กว่าตอนก่อนมุดเข้ามาในตะกร้าหลายเท่า เจ้าหนูเมื่อกินอิ่มก็เตรียมตัวเผ่นออกจากตะกร้า แต่ด้วยความที่พุงของมันขยายใหญ่มากทำให้มันลอดออกจากตะกร้าได้เฉพาะหัวเท่านั้น หัวมันจึงติดคาอยู่นอกตะกร้า ในขณะที่ลำตัวยังอยู่ภายในตะกร้านั้น
มีตัววีเซิลกำลังเดินผ่านมา มันเห็นหนูที่หัวติดอยู่กับตะกร้า และยังมองลอดเข้าไปเห็นพุงใหญ่หลามน่าเกลียดของหนูอีก มันจึงหัวเราะออกมาด้วยความรู้สึกตลกขบขัน
“เจ้าหนุเอ้ย เจ้านี่คงจะตะกละกินของในตะกร้าข้าไปจนล้นหลามล่ะสิ เจ้าคงจะออกมาไม่ได้ไปอีกนาน ต้องรอจนกว่าพุงของเจ้าจะเล็กลงเท่ากับตอนที่เจ้าเข้าไปนั่นแหละ “ ว่าแล้วมันก็หัวเราะต่อแล้วเดินจากไป
นิทานอีสปเรื่อง หนูกับวีเซิลทำให้เราได้ข้อคิดว่าความโลภและความตะกละ ไม่เคยให้คุณกับใครแน่นอน ต่อไปอ่านนิทานอีสป หมากับเงา